Korzę się przed Twym Majestatem, o Boże, w Trójcy Świętej Jedyny, a z głębi serca skruszonego i uniżonego wyznaję niezachwianie, iż wierzę, o Boże nieskończonej Dobroci, w Twą Wszechmoc, w Twe Miłosierdzie, w Twą, wszystko ogarniającą, Opatrzność.
Wierzę, iż Twa najmiłościwsza i najdobrotliwsza Opatrzność wszystko stworzyła i wszystkim, co powołała do bytu, rządzi, kieruje i opiekuje się jako najtroskliwsza Matka.
Wierzę, iż wszystko, co mnie spotyka, co mi się przydarza, co dotyczy mego zdrowia, mego ciała, mych zdolności, mego życia, mego stanowiska, darów wewnętrznych i wszystko, co rozgrywa się w świecie całym, nie jest ślepym trafem, zbiegiem okoliczności, lecz wszystko to odwiecznie, o Boże, przewidziałeś i w Swych najświętszych wyrokach dla mego dobra i dla dobra świata całego Twa najmiłościwsza Opatrzność zesłać postanowiła lub dopuściła.
Wierzę, iż ojcowska Twa Opatrzność, o Trójco Przenajświętsza, nieustannie czuwa nade mną i wszystko obrócić pragnie ku największemu dobru mej duszy.
W to wszystko wierzę mocno i niezachwianie, lecz proszę Cię najpokorniej, ulituj się, o Boże mój, nad słabością moją, utwierdź wiarę moją, nie dozwól, by zachwiać się miała w chwilach prób i doświadczeń, gdy nacierające zewsząd cierpienia, pokusy i nawałności nie dozwalają niejako dojrzeć Twej Boskiej ręki, która mnie dotyka.
W: Opatrzności Boża, Ciebie błagamy wysłuchaj nas, Klasztor SS. Wizytek, Jasło 1946.
